در سال 1900 یک دانشمند آلمانی به نام ماکس پلانک دریافت که موج به تنهایی نمی تواند معمای نور را یکسره حل کند.وی به توضیح این نکته پرداخت که چگونه یک چیز داغ , تابش حرارتی از خود بیرون می دهد.

تا زمان پلانک دانشمندان انتقال انرژی را جریانی متصل می شمردند.ولی پلانک نظریه انتقال انفصالی انرژی به وسیله آحاد یا بسته ها یا دانه هایی از انرژی مطرح کرد و هر بسته یا دانه را یک کوانتوم نامید.این اندیشه به عنوان نظریه کوانتوم خوانده شد.

کوانتوم عبارت است از انرژی تابشی چندان خردی که چون پشت سر هم جریان یابند به نظر ما متصل یا ثابت می نمایند.برای مثال حتی نور بسیار ضعیفی از پرتو یک ستاره به چشم می آید, در  هر ثانیه 60 میلیون کوانتوم از آن وارد چشم میشود.پس این گونه است که نور ستاره به نظر ما دارای جریانی ثابت و متصل به نظر می رسد.

امروزه فیزیک دانان نور را به 2 گونه تصور می کنند : گاهی آن را امواج و گاهی نیز کوانتوم تلقی می کنند.این اختلاف بر داشت از ماهیت نور تابع منظوری است که آنان در موارد مختلف از بررسی نور دنبال می کنند.

ولی باز هیچ یک از این دو نظریه نمی تواند به خودی خود بیانگر همه ی آن چیزی باشد که از نور مشاهده می شود.نظریه امواج قادر است تشعشع را هنگام عبور از فضا یا ماده توضیح دهد, اما نظریه کوانتوم است که از عهده بیان ماهیت نور هنگامی که جذب ماده میشود , برآید.

نور و دیگر تشعشعات برقاطیسی رویداد های بسیار پیچیده ای در طبیعت بوجود می آورند که نه نظریه امواج و نه نظریه کوانتوم ,هیچ یک به تنهایی نمیتواند از عهده تفسیر آنها برآید.

پایان